Notitieblog voor fictieve waarheid

Er zijn mensen die jaloers op mij zijn. Echt waar! Nee, niet op mijn buitengewoon flexibele pink, welke ik onder mijn andere vingers door kan vouwen. Ook niet op mijn vermogen om zoveel stappen vooruit te kunnen denken dat je jezelf in situaties kan bedenken die in het geheel niet voor zullen komen. En nee het gaat ook niet om het feit dat ik twee verschillende kleuren banden op mijn rolstoel heb, voor grijs en achter zwart. Nee, niets van dat alles wekt de jaloezie. Het gaat om mijn hond Dorus. En dat zou ik mij heel goed kunnen voorstellen.

Komende woensdag kan een hele rare woensdag worden. Ik kan vegetariër worden, we kunnen er massaal bewust van worden dat de wereld geteisterd wordt door een heftig virus, waarbij het misschien niet verstandig is om je op het Museumplein, in een groep groter dan twee, te laten douchen door een waterkanon of de Verenigde Staten van Amerika veranderen in de Verscheurde Staten van Amerika. Over dat laatste wil ik het even hebben.

Toegegeven er lijkt licht aan het einde van de tunnel te zijn, maar het is wel een hele zit. Intelligente lockdown noemt men het, ik noem het tergend. Begrijp mij niet verkeerd het is niet anders en ik zal de laatste zijn die roept dat we de regels maar moeten negeren en dat het allemaal maar onzin is want zo gehandicapt ben ik nou ook weer niet. Je wordt creatief in deze tijden. Ik niet, ik heb anderhalve maand moeten wachten voordat ik weer wat kon schrijven. In de maand waarin dit kwaliteitsblog 10 jaar bestaat moest ik wel wat gaan schrijven, maar wat? Nou, dat de Chinees om de hoek buiten een microfoon heeft, ik dacht nog leuk Coronakaraoke… Ik begon met hartstocht You ‘ll never walk alone in te zetten, een perfect nummer om de Chinese horeca een hart onder de riem te steken, des te meer omdat je het woord walk in wok kunt verbasteren. Dit bleek niet de bedoeling te zijn. Op niet verstaanbare wijze werd ik er op gewezen dat de microfoon er was zodat mensen hun bestelling konden

Simon & Garfunkel klinkt in mijn hoofd “ And here's to you, Mrs. Robinson Jesus loves you more than you will know”. Toegeven, mogelijk niet uw muzieksmaak, wellicht zelfs verre van dat.  Maar als het op iemand van toepassing is dan is dat niet op Mrs. Robinson maar op u, Mrs. Van de Beek. Als we op zondag te vroeg binnen kwamen ging de vinger naar de mond totdat de dominee, via de kerktelefoon, uitgesproken was. Daarna was er alle tijd, koffie en speculaas. Ik hoop dat u vandaag uw rust heeft gevonden.  Hoe moeilijk het voor ons misschien is, het is een welverdiende rust. Het is goed. U was een liefdevolle oma. Misschien zelfs een cliché oma. Dat bedoel ik niet vervelend. Laten we de clichés prijzen, zolang ze maar niet worden beoefend door journalisten, politici of mensen die zich interessanter vinden dan dat ze werkelijk zijn. Voor grootouders gelden uitzonderingen. U was een oma waar geen lusje van je jas kapot bleef, waarmee je koekjes kon bakken, waarvan je een zelfge

Bridget en André zijn uit elkaar. Nu is het heel ongemakkelijk om over jezelf in derde persoon te praten dus stop ik daar nu ook mee. Maar na het lang verzwegen en zelfs ontkend te hebben moet ik inderdaad toegeven dat Bridget en ik geen stel meer zijn. Ik wilde er eigenlijk geen woord aan vuil maken, maar ik heb nou eenmaal een blog en ik dacht daar moet ook weer wat op, dus waarom niet. Daarnaast wil ik middels dit blog ook mijn kant van het verhaal onder de aandacht brengen. Allereerst mijn excuses aan Ruud de Wild die bij RTL Boulevard bang zegt te zijn als dit onderwerp wordt besproken, het is voor mij een beetje als een chirurg met bloedvrees, maar dat terzijde. We kwamen elkaar tegen op de bruiloft van Patty Brard, of zoals ik haar mag noemen: Pat. Op die bruiloft is echt helemaal niets gebeurd. Oké, ik heb haar gezoend, vond ze aanvankelijk niet leuk totdat ze dat Tictacje in mijn wang ontdekte. Man, wat was zij dol op Tictacs. Na heftig te hebben gezoend waarbij zij het Ti

Laatst had ik een bijzonder ongemakkelijk gesprek. Nu komt dat vaker voor maar daar schrijf ik niet altijd over. Ondanks dat het de frequentie van nieuwe content op dit blog aanzienlijk ten goede zal komen zal het dit blog ook zeer ongemakkelijk maken en het moet wel een kwaliteitsblog blijven. Maar goed ik dwaal af. Al eerder schreef ik dat ik voor mijn verticale verplaatsing een lift gebruik. Zo ook bij mijn huidige werkgever. Daar hebben we een nieuw pand en een verse lift, althans zo lijkt het. Ik zit in het trappenhuis op de lift te wachten, of beter gezegd: ik zit te wachten op de man die iets voor de lift staat te doen. Die man heeft dat door en draait zich naar mij met de vraag of ik afhankelijk van de lift ben. Ik keek nog achter mij om te kijken of hij het tegen mij had. Dat had hij. Ik besloot de waarheid te zeggen. Dit aangezien de aanwezigheid van mijn elektrische rolstoel iedere ontkenning zou tarten en ik bang was dat als ik zou zeggen dat dit enkel voor de opwaartse